கவிதை: அன்பு செலுத்த அருள்வாய்!

எதோ ஒரு பயங்கரக் கனவு.
வாய்விட்டுக் கத்த
முயற்சிப்பதும் ,
முடியாமல்
திணறுவதும் புரிகிறது.
ஆனாலும்
எதுவுமே செய்ய முடியாத
இயலாமை.
பக்கத்தில்
அன்புக் கணவர்
அணைத்துக் கொள்ள,
குழந்தையானேன்.
கடுமையாய்
உழைத்து வீடு திரும்பும் முன்
உணவு தயார் செய்கையில் ,
தாயானேன்.’

என்ன சோதனை வந்தாலும்
தைரியமாய்
எதிர் கொள்ளும்
வீரத்தில்,
பெருமிதம் அடைந்தேன்,

என்ன கைம்மாறு செய்வேன்?
என் மனம் சிறிதளவும் சலனமற்று,
என்றுமிருக்க
எப்பொழுது இம்மனம்
சிறிதளவும் சலனமற்று,
உண்மையாக
அன்பு செலுத்த அருள்வாய்