)
(1)
பார்க்கும்போதெல்லாம் ஆசிரியர் கையில் பிடித்திருக்கும் குச்சி
வெவ்வேறாய் காட்சியளிக்கிறது குழந்தைக்கு….
ஒரு சமயம் பாம்பு _ ஒரு சமயம் சாட்டை _
ஒரு சமயம் ‘பெல்ட்’ _ ஒரு சமயம் முதலை _
ஒரு சமயம் சூட்டுக்கோல் _ இன்னும்…..
கற்பனையும் நிஜமும் கலந்ததோர் வெளியில்
வாழவேண்டியிருப்பதில்
குழந்தையின் உள்ளமெங்கும் ஊமைரணங்கள்.
(2)
”வணக்கம் சொல். பணிவு வேண்டாம்?”
என்று உறுமும் ஆசிரியரின் கண்களிலிருந்து பாய்ந்துவரும் காட்டெருமைக் கொம்புகள்.குத்திக் கிழிக்க
குருதி பெருகும் குழந்தை மனதை
மிச்சம் மீதியில்லாமல் கவ்வுகிறது குகையிருட்டு.
(3)
ஆசிரியர் வகுப்பிலில்லாத தருணமொன்றில் குழந்தை
அடிமேலடியெடுத்துவைத்துப் போய்
கையிலெடுத்துக்கொள்கிறது குச்சியை.
முடிவுறா ஆதங்கத்தில் அதன் உதடுகள் பிதுங்கி
வழியும் கண்ணீர் பட்டதும்
அந்தக் குச்சி யோர் மந்திரக்கோலாகிவிடுகிறது!
(4)
ஒரு சுழற்று சுழற்ற
எழுதுகோலாகியதைக் கொண்டு
ஆசிரியருக்கான ‘பிராக்ரஸ் ரிப்போர்ட்’ தயாரித்து
”அன்பும் அர்ப்பணிப்பும் ஆகாயமளாவ பொறுமையையும்
கொண்டோரே இந்தப் பணிக்கு வரவேண்டும்.
பணம்பண்ண விழைவோர் பங்குச்சந்தையில் நுழைந்துவிடவும்”
என்று குறிப்பு வரைகிறது! பின்குறிப்பாய்
”இது பெற்றோருக்கும் பொருந்தும்”
என்ற வரியையும் சேர்த்து நிறைவுசெய்கிறது!
(5)
கையிலுள்ள குச்சியை
இடதுபக்கமாய் ஒரு சுழற்று சுழற்றியதில்
சின்னஞ்சிறு முயலாகிவிடும் ஆசிரியர்
குழந்தையிடம் காட்டுகிறார் காரட்துண்டுகளாய் அன்பை!
(6)
கையிலுள்ள குச்சியை
வலதுபக்கமாய் ஒரு சுழற்று சுழற்ற
அனுராகப் புல்லாங்குழலாகி யிசைத்து
அழைத்துவந்துவிடுகிறது
காணாமல் போன மழையையும்
மரங்களையும்
சிட்டுக்குருவிகளையும்!
(7)
கையிலுள்ள குச்சியை கீழ்நோக்கிச் சுழற்ற
கோடைவெயிலில் நாவறள அலையும் தெருநாய்களுக்குத் தேவைப்படும்போதெல்லாம் திறந்துகொள்ளும்
சிறுகுட்டைகள் உருவாகிவிடுகின்றன அங்கங்கே!
கல்லடிபட்டதில் விந்தி விந்தி நடக்கும்
“ஸ்வீட்டியின்’ காயங்களும் ஆறிவிடுகின்றன!
(8)
பழைய பல்லாங்குழியொன்றைத் தந்துவிட்டுச்சென்றிருந்தாள் தாய் _
பத்து பாத்திரம் தேய்த்துவிட்டு வர.
வாயில் போட்டுக்கொண்டுவிடுமோ என்ற பயத்தில்
புளியங்கொட்டைகளை ஒளித்துவைத்தவள்
கையால் அபிநயித்துக் காய்களை குழிகளில் விழச்செய்யக்
கற்றுத் தந்திருந்தாள்!
பையப் பைய அவ்வாறே இட்டு முடித்த
இல்லாத புளியங்கொட்டைகளை உள்ளங்கைகளில் திரட்டி
எட்டுத்திக்குகளிலும் வீசி
மந்திரக்கோலை மேல்நோக்கி ஒரு சுழற்று சுழற்றியது குழந்தை.
சீந்துவாரற்றுக் கிடந்த நலிந்தோர் இல்லங்களின்
நுழைவாயில்களைத் தொட்டதும்
அவை வாகாய் மாறிவிட்டன ரூபாய் நாணயங்களாக!
(9)
தனது அன்புக்குரிய ரயிலில்குண்டுவெடித்ததைக் கேட்டு
கோபமுற்ற குழந்தை
மாயக்கோலை ஆட்டிய வேகத்தில்
கள்ளமாய் உள்ளே குண்டுவைத்துவிட்டு இறங்கியோடுபவனின்
பின்னோடு உருண்டோடிச் செல்கிறது குண்டு _
இல்லாமலானவரையெல்லாம் உயிர்பிழைக்கச் செய்துகொண்டு!
(10)
வெளியே போயிருந்த ஆசிரியர் திரும்பிவருவது தெரிந்ததும்
குச்சியை மேசைமீது வைத்துவிட்ட குழந்தை.
தன் இடத்தில் வந்து அமர்ந்துகொண்டது.
குச்சி மீதிருந்த வெறுப்பும் பயமும் போய்விட்டது.
’பாவம் குச்சி;என்னைத் தாக்கவேண்டும் என்று அதற்கெந்த இச்சையுமில்லை’
ஆசிரியர் கையையும்அவரன்ன வளர்ந்த மனிதர்களின் கைகளையும்
மந்திரக்கோலாக்கும் மார்க்கம் மட்டும் அறியக் கிடைத்தால்
எத்தனை நன்றாயிருக்கும்’,
என்ற ஏக்கம் நீக்கமற நிறைந்த மனதோடு
உச்சரிக்கத் தொடங்கியது ஆனா ஆவன்னாவை.