1. நல்லோர்க்கே சொர்க்கம்….!
வாழ்க்கை என்பது சிறிதாகும் – அதில்
வாழும் முறையோ பெரிதாகும்
ஏழைக் கிரங்கி வாழ்வதுவே இனிய
இஸ்லாம் தந்த நெறியாகும்….!
குடிசை வாழும் ஏழைகளும் – பெருங்
கோடி சீமான் “ஹாஜி”களும்
முடிவில் சமமாய் மண் மீது – நபி
மொழிந்தவாறு “ஜனாஸா”வே….!
போட்டி பொறாமை புகு நெஞ்சம் – பெரும்
பொல்லாப் பழிகள் உறை மஞ்சம்
“ஷைத்தான்கள்” – உடன்
அகற்றி வாழல் அறமாகும்…..!
பெண்ணே வாழ்வின் கண்ணாகும் – அவள்
பெருமையின் அளவோ விண்ணாகும்
இன்னல் தன்னை அவர்க் கூட்டல் – உயர்
இஸ்லாத்திற்கே முரணாகும்…..!
ஏழைப் பெண்ணைக் கரம்பிடிப்போன் – தூய
இறையோன் கருணைதனைப் பெறுவான்
நாளும் பொழுதும் அன்புடனே வாழும்
நல்லோர்க் கென்றும் சுவர்க்கம் மெய்……!
2. மானுடப் பிறவி
மகிமை மிக்கதோர் மானுடப் பிறவி
அணுவிலும் நுண்ணிய கருவினில் இருந்து
அன்னை வயிற்றினுள் அடக்கமாய் வளர்ந்து
பத்துத் திங்களில் பாரிலே பிறப்பான்….!
இருண்ட சூழலை மாற்றிய பின்னே
ஒளி உலகத்தை உவப்புடன் பார்க்க
விழிகள் திறப்பான் விருப்புடன் கை கால்
ஆட்டி மகிழ்ந்து அகிலத்தை ரசிப்பான்…..!
தத்தித் திரிந்து தளர்நடை பயின்று
பள்ளிப் பருவ வாசல் ஏறி
இளைஞனாகி என்றும் வனப்புடன்
உலக அரங்கில் நடிப்பினைத் தொடர்வான்….!
குருடனாய்,செவிடனாய் குடிக்கு அடிமையாய்
அறிஞனாய்க் கலைஞனாய் ஆயிரம் வேஷம்
ஏதோ ஒன்றை இட்டுக் கொள்வான்
எல்லாம் மனம் போல் இகத்தில் செய்வான்….!
முதுமை தோன்றுமே நரைகள் தாவுமே,
பிள்ளையைப் பெற்றவன் பேரனைக் காண்பான்
போகப் போக நடை தளர்ந்திடுவான்
பூமியில் ஒரு நாள் உறுதியாய் இறப்பான்…..!
3. முடிவினி மரணம் ….!
துள்ளினேன் இளமை வாழ்வில்,
துயரினைத் தூர விட்டேன்
பள்ளியில் படித்த பின்னே
பதவியும் வந்த தாலே
கொள்ளையாய் இன்பந் தேடி
குவலயம் தனில் – அலைந்தேன்.
உள்ளத்தே கோடி ஆசை
உதித்தது செயலில் செய்தேன்…….!
ஆடினேன் அரங்கில் – புகழை
அங்கும் யான் தேடிக் கொண்டேன்,
சூடினேன் வெற்றி வாகை
“கலை” யென வாழ்வைக் கொண்டேன்
தேடினேன் செல்வம் கோடி
திருப்தியோ; எனக்கு இல்லை
நாடினார் பல்லோர் என்னை
நாடினேன் இன்பம் தன்னை……!
வதுவையும் செய்தேன் வாழ்வில்
வரமெனக் குழந்தை பெற்றேன்
மதுவினைக் கூடத் தொட்டேன்
மங்கையைத் தேடிச் சென்றேன்,
எதுவுமே விட்டேன் என்று
எண்ணுதற் இல்லை இன்றோ,
முதுமையில் நோயில் வீழ்ந்தேன்
முடிவினி மரணம் தானே……!