1. அப்பாவின் பெண்ணே
உன்னிடம் நான்
சொன்னதில்லை மகளே!!
என் வாழ்வின் மிக
மகிழ்வான தருணம்
நான் உன்னை முதன்முதலில்
கையில் ஏந்திய பொன்னான நொடி என…
உன் ஒவ்வொரு வளர்ச்சியையும்
வார்த்தையில் வடிக்காது
மெளனமாக இரசிக்கிறேன்…
உன்னைச் சுற்றி ஊரே இருந்தாலும்
என் கண்களுக்குள்
நீ மட்டுமே தெரிந்தாய்…
பள்ளி அப்பியாச புத்தகங்களின்
நடுவில் வீரப் படத்தை வைத்து
சிறுவர்கள் உருகியழைக்கும்
மாலதி அக்கா
உ.வே.சா, தமிழ்த்தாத்தா ஆகும் முன்பே
உயர்தொண்டு நாவலரும் தாமோ தரரும்
தேவையென்று அருந்தமிழில் வளர்த்துக் காத்த
செந்தமிழின் நூலகத்தை எரித்தார் யாழில்..!
சோவாரித் தமிங்கிலிசில் சூறையிட்டார்
சுதந்திரமாய் மொழிக்கொலையும் செய்திட் டாரே..!
நாவார நாணமின்றி தமிழில் சொல்வார்
நம்தமிழ்க்கும் அமுதென்று பேரும் உண்டே..!
1. உருவத்தின் அழகு!
எனக்கும் உனக்கும்
முரண்பாடு இல்லை என்றால்
நாங்கள் தூக்கிய சிவந்த கொடிக்கு
கேலிக்கை குறைத்திருக்கும்
எங்களுக்குப் பல தோழர்களும்
பெண் தோழிகளும் கிடைத்திருப்பார்கள்
வாதிப் பிரதிவாதங்கள் எற்பட்டிருக்காது
நமக்கானவை எமக்கு கிடைத்திருக்கும் !
அகதி ஆகிய தமிழரிற் பலர்
அகிலம் எங்கும் சிறகு அடித்தார்.
பறந்து சென்றும் பரந்து நின்றும்
பற்பல வழிகளில் பாடுபட்டார்.
அகதி ஆகிய தமிழரிற் பலர்
ஈழ தேசத்தில் தேங்கி நின்று
வெறுப்பினுள் வாழ்ந்தும், வெகுளாமல்
வெல்லும் வழிகளை ஆராய்ந்தார்.
அகதி ஆகிய தமிழர் முழுவாய்
அடங்கி ஒடுங்கி முடங்கவில்லை.
இனம் சாகவில்லை… இளைக்கவில்லை…
அடிமைகளும் ஆகவில்லை.
அகதி ஆகிய தமிழரிற் பலர்
அகிலம் எங்கும் பறந்து சென்றார்.
அமெரிக்காவில், வெளியிருந்து இயங்க
நிழல்-அரசு ஒன்றைப் பிரசவித்தார்.
பெண் கொரில்லாக்கள்
ஏந்தியிருக்கும் கொடியில்
புன்னகைக்கும் சூரியனின் ஒளி
அக்ரா நகரெங்கும் பிரகாசிக்க
ஜூடி மலையிலிருந்து
மிக நெருக்கமாகவே கேட்கிறது
சுதந்திரத்தை அறிவிக்கும்
குர்துச் சிறுவனின் குரல்
போர்க்களத்தில் மாண்டுபோன கணவனுக்காக
யூப்ரட் நதியிருகே
ஒலீவ மரம்போல்
காத்திருக்கும் பெண் ஒருத்தி
இனி அவன் கல்லறைக்கு
கண்ணீருடன் செல்லாள்
காதணியைக் கழற்றி வீசி விட்டாய் அன்று
வேதனையைச் சுழற்றித் துரத்தி விட்டாய்
சாதனை யாதும் அறிந்திலனே.
பாதம் பணிந்தேன் ஆட்கொள்ளம்மா
இரவு முழுதும்
பூக்களுடன்
பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.
அறைக்குள்
திரும்பிய போது
காற்று நெருப்பாய்
வீசியது.
1. நீர் !
பாருனிலே நாம்வாழ நீரெமக்கு முக்கியமே
வேரினுக்கு நீரின்றேல் விருட்சமெலாம் வந்திடுமா
ஊருக்கு ஒருகுளத்தில் நீர்நிரம்பி இருந்துவிடின்
ஊரெல்லாம் உற்சாகம் ஊற்றெடுத்து நின்றிடுமே
நீரின்றி பலமக்கள் நீழ்புவியில் இருக்கின்றார்
ஆர்நீரைக் கொடுத்தாலும் அருந்திவிடத் துடிக்கின்றார்
கார்கொண்ட மேகங்கள் கனமழையக் கொட்டிவிடின்
நீரின்றி இருப்பார்கள் நிம்மதியாய் இருப்பரன்றோ !
விஞ்ஞானம் வளர்ந்ததனால் விந்தைபல விளைகிறது
நல்ஞானம் எனமக்கள் நாளுமே போற்றுகிறார்
அவ்ஞான வளர்ச்சியினால் அளவற்ற தொழிற்சாலை
ஆண்டுதோறும் பெருகிநின்று அவலத்தைத் தருகிறது
தொழிற்சாலைக் கழிவனைத்தும் தூயநீரில் கலக்கிறது
அதையருந்தும் மக்களெலாம் ஆபத்தில் சிக்குகிறார்
ஆபத்தைத் தடுப்பதற்கு ஆட்சியாளர் வராவிட்டால்
அருந்துகின்ற நீராலே அவலம்தான் பெருக்கெடுக்கும் !
மாமுனிவன் அகத்தியனின் மகிமையாலே
மரமாக முழைக்கவென வந்த வித்தே..!
தேமதுர ஓசையில்நீ செழிக்க வேண்டித்
தென்மதுரை மண்ணிலுன்னை முளைவைத்தோமே..!
பாமணமாய் பக்குவமாய் பாற்கடலமுதாய்,
பட்டொளியை வீசியெங்கும் பறக்கும் கொடியாய்,
பூமணத்தைத் தந்துவக்கும் தமிழே நித்தம்,
புன்னகைத்தே என்னமுதே தருவாய் முத்தம்…!
மண்டலங்கள் போற்றுகின்ற எழிலைச் சிந்தா
மணியாள்மே கலையாளுன் இடையாள் நீந்த,
குண்டலங்கள் காதில்வளை யாபதி கரத்தில்,
குறுநடைக்கு மொலியிலலங் காரஞ் செய்யும்
கண்டவர்கள் நெஞ்சையள்ளுங் காலின் சிலம்பும்,
காட்டிவருங் கன்னியுனைக் கட்டி முகர்ந்து,
உண்டிடவோ உறிஞ்சிடவோ உன்னிதழ் தேனே…!
உறவிடவா என் தமிழே உன்பெய ரமுதே…!