1. காதல் அணுக்கவிதைகள்
உன்
பார்வைக்கு அஞ்சி
நீ அருகில் வரும்போது
மறு தெருவுக்கு போகிறேன்.
உன்னை நான் நேரில்
ரசிப்பதை விட கவிதையில்
ரசிப்பதே அழகாய் இருகிறாய்.
ஒவ்வொருவனுக்கும்
அவனவன் காதல் தான்
ஆயுள் பாசக்கயிறு.
இதயம் மட்டும்
வெளியில் இருந்திருந்தால்
நிச்சயம் நீ அழுதிருப்பாய்
என்னை ஏற்றிருப்பாய்.
1. காலமெலாம் வாழுகிறாய்
* கவிஞர் கண்ணதாசன் நினைவுக் கவிதை.
எங்கள்கவி கண்ணதாச
என்றும்நீ வாழுகிறாய்
தங்கநிகர் கவிதந்த
தமிழ்க்கவியே நீதானே
தங்கிநிற்கும் வகையினிலே
தரமிக்க கவிதைதந்து
எங்களுக்கு அளித்தவுன்னை
எம்மிதயம் மறந்திடுமா
பொங்கிவரும் கடலலைபோல்
புதுப்புதிதாய் பாட்டெழுதி
எங்கும்புகழ் பரப்பியதை
எம்மிதயம் நினைக்கிறதே
தங்கத் தமிழ்மகனே
தரமான தமிழ்ப்புலவா
எங்குநீ சென்றாலும்
எல்லோரும் உனைமறவோம் !
கவிச்சிங்கம் உனக்காக
பலசங்கம் எழுந்துளது
கவிபாடி கவிபாடி
கவிஞரெலாம் போற்றுகிறார்
புவிமுழுதும் உன்புகழோ
பொலிந்தெங்கும் இருக்கிறது
கவியரசே கண்ணதாச
காலமெலாம் வாழுகிறாய் !
நீபாடாப் பொருளில்லை
நீயெடுக்கா உவமையில்லை
தாய்த்தமிழே உன்னிடத்தில்
சரண்புகுந்து இருந்திடுச்சே !
1.
வெய்யில்
வரும் போது புடவைகளை
காயப்போடுங்கள்.
‘ம்’
பிள்ளைகளுக்கு
உணவை ஊட்டிவிட்டு,
பாடசாலை வாகனத்தில்
அனுபிவிடுங்கள்.
‘ம்’
மின்சாரக் கட்டணம் கட்டவேண்டும்.
‘ம்’
அம்மா வரப் போறா
வீட்டைத்துப்புரவு பண்ணி வையுங்கள்.
‘ம்’
அப்படியே மாடியில
காயவிட்ட ஊறுகாயை எடுத்து வைச்சு
,பிறகு
சாப்பிடுங்கள்.
நான் வர தாமதமாகும்..
‘ம்’
செருப்பை
மாட்டியபடி நகர்ந்தாள்
மனைவி.
நான் இரவுப் பூக்களின் மீதான
பனித்துளியை
இரசித்தபடி இருந்தேன்.
என் கனவை
மிதித்தபடி
வெளியேறினாள்.
கஞ்ச மலராளோ
கானத்திருமகளோ
காற்றோடும்
விஞ்சும் பனியாளோ
மேபிள் துகிலுரியும்
மெய்யாளோ
நெஞ்சக் கரமோடும்
நித்திலமோ வெய்யும்
நிலத்தாளோ
மஞ்சிற் படிந்த
வரலாறோ இந்நாள்
மகத்துவமே!
தொண்ணூறு வயதினைத் தொட்டுநிற்கும் ஜீவாவே
இன்னும்நீ வாழ்வதற்கு இறைவனிடம் வேண்டுகிறேன்
உன்னுடைய ஊக்கத்தால் உரம்பெற்று வளர்ந்தவர்கள்
உனைவாழ்த்தும் வாழ்த்தெல்லாம் உரமாக அமைந்திடட்டும் !
யாழ்நகர வீதிகளில் நீநடந்த காட்சியெலாம்
வாழ்நாளில் சாதனையாய் மல்லிகையாய் மலர்ந்ததுவே
தாழ்வுதனை துணையாக்கி தலைநிமிர்ந்த உன்துணிவை
நாள்முழுக்க நினைந்தபடி நான்வாழ்த்தி மகிழுகின்றேன் !
நீண்ட கோடாக இருள்.
வலிய காந்த இழுப்பில்
ஒட்டிக்கொள்ளும்
துருப்பிடித்த இரும்புத் துகள்களாக.
திருகிப் பூட்டப்பட்ட தண்ணீர்க் குழாயிலிருந்து
ஓரிடைவெளியில்
விட்டுவிட்டுச் சொட்டிக்கொண்டிருகிறது வாழ்வு.
அங்கு எல்லையற்ற
பாலைவெளியாக நீள்கிறது இருள்.
அப்துல் ரகுமானே அழகுதமிழ் பாவலரே
செப்பமுடன் கவிதைதந்த சிந்தனையின் கோமானே
முப்பொழுதும் தமிழ்பற்றி மூச்சாக நின்றவரே
எப்பொழுது உன்தமிழை இனிக்கேட்போம் இவ்வுலகில் !
தமிழ்க்கவிதைப் பரப்பினிலே தனியாக ஆட்சிசெய்தாய்
உரத்தகுரல் கொண்டுநீ உயர்கருத்தை ஈந்தளித்தாய்
கவிதை அரங்குகளை களியாட்டம் ஆக்காமல்
புதுமை தனைப்புகுத்தி புத்தூக்கம் கொடுத்துநின்றாய்
நட்சத்திரங்கள், கோள்கள், மனிதனியக்கும் கருவிகள்
தட்டாமலையாகச் சுற்றும் பேரண்டப் பெருவெளி.
வெட்ட வெளி, ஆகாயம் விதானமென்றும்
வட்டம் சுற்றும் காற்று மண்டலமுமிணைந்தது.
அறிவியலிற்கு எட்டாத மன எல்லைகள்
முறிவற்று விரிக்கும் பால் வெளி பூமியும்
தெறிக்கும் ஒளியீயும் சூரியனும் தவிர
பிறிதொரு எல்லையுண்டோ பேரண்டப் பெருவெளிக்கு!
1. நான் எழுதுவது கவிதை இல்லை
கண்டதையும் கேட்டதையும்….
கண்டபடி கிறுக்குகிறேன்…….
யார் சொன்னது நான்……………
எழுதுவது கவிதை என்று ….?
பயணம் பல செல்கிறேன்…..
பயணத்தில் பல பார்க்கிறேன்…..
பட்டதை பார்த்த அனுபவத்தை…….
வாழ்க்கை கவிதை தலைப்பில்…..
கண்டபடி கிறுக்குகிறேன்……
யார் சொன்னது நான்……..
எழுதுவது கவிதை என்று ….?
பரமசிவன்பாடம் சொல்லிய முருகனுக்குக்குருபீடம் கொடுத்து அடிபணிந்ததால்தன் தரம்இழந்தாரா?